Rozdział 1.

Obudziłem się w środku nocy... w jakimś obcym mieszkaniu, niezbyt bogatym. Obok mnie leżała Ewa, moja żona. Ale co my robiliśmy w tym biednym mieszkaniu?! 

Nie mogłem dziwnym trafem usnąć. Zapaliłem naftową lampkę stojącą na stole, obok leżała codzienna gazeta. Rzuciłem na nią okiem. 

1939 rok?! Czy to jakiś żart?! Taki właśnie rok widniał na okładce gazety! 

Poczułem się tak bardzo dziwnie. Wyjrzałem przez okno, było tak cicho na zewnątrz. Udało mi się w świetle latarni rozpoznać, że to moje rodzinne miasto - Warszawa. 

Ale co ja tu robię? 

Ewa spokojnie spała, słyszałem jej cichy, równy oddech. Spojrzałem na zegar wiszący nad łóżkiem, wskazywał godzinę za dziesięć czwarta rano. Coś mi nie dawało spać. Miałem wrażenie, że coś złego się niedługo wydarzy. 

Zgasiłem lampę i położyłem się obok Ewy, rozmyślając o wszystkim i o niczym. 

Nagle usłyszałem, jak jakieś samoloty przelatują nad stolicą Polski. I nie byłoby w tym może nic dziwnego czy strasznego, gdyby nie to... że zrzuciły one bomby! Nie, na kilku się nie skończyło. Zaczęło się bezustanne bombardowanie! Ośmieliłem się wyjrzeć przez okno - setki samolotów wisiało nad miastem, spuszczając bomby! 

- To wojna! - pomyślałem - no to po nas! Trzeba obudzić Ewkę! 

Ubrałem się natychmiast, w zwykłą koszulę i dżinsy, i natychmiast zacząłem budzić moją żonę. 

- Ewa! Wstawaj! Wojna! - wołałem przerażony.

- Co? Co ty tam gadasz... - mamrotała rozespana. 

- Słyszysz? Bombardują miasto! - zawołałem rozpaczliwie. 

Ewa przysiadła na łóżku, zaczęła się wsłuchiwać w świst bomb...

- To po nas! - jęknęła - zginiemy marnie! Co teraz?! 
- To koniec - jęknąłem. 
Świst bomb nie ustawał. Nagle rozległo się walenie do drzwi!
- O nie! - jęknęła Ewka. - To pewnie Niemcy!
- Chwila - szepnąłem, podszedłem cicho do drzwi wyjściowych. 
- Łukasz! Ewka! Otwórzcie - usłyszałem... Kubę. Uff! A już pomyślałem, że to jakiś nieprzyjaciel... 
Otworzyłem drzwi, moim oczom ukazał się Kuba z żoną Agatą. 
- Zaraz nas zbombardują - jęknęła rozpaczliwie Agata - już po nas! 
Agata miała łzy w oczach. Kuba próbował ją uspokoić. 
- Spokojnie, Agatka - mówił do niej. 
- Wejdźcie - powiedziałem, i szybko zamknąłem drzwi za nimi. Ewa już zdążyła się ubrać, ogarnąć, usiedliśmy w saloniku i zaczęliśmy rozmawiać o zaistniałej sytuacji...
- Co, jak nas wysiedlą? - pytała zlękniona Ewa - co z nami będzie? Wywiozą nas gdzieś daleko, może nawet... 
- Cicho, cicho - szeptałem do niej - nie mogą nas rozdzielić, nie mogą! 
- Niemcy są okrutni - powiedziała Agata - myślą, że mogą wszystko. 
W tle naszej rozmowy był cały czas świst bomb, teraz już trochę bardziej odległy. Niemcy zapewne chcieli zbombardować każde, nawet najmniejsze miasteczko w Polsce. 
Ale to nie uspokoiło mnie, już wiedziałem, że będzie wojna, że mogę nie dożyć jej końca... Potworny strach stał się moim nieodłącznym towarzyszem... 



___________________ 



No i mamy już pierwszy rozdział :) 
Liczę na komentarz i szczerą opinię. Mam nadzieję, że dla Was się podoba - bo jak dla mnie, ta fabuła jest troszkę bezsensowna... 
Ale okej, ostateczną ocenę pozostawiam Wam! 

+ polecam wspaniałego bloga You'll always be in my life... 
Zajrzyjcie, bo naprawdę warto! <3 

Pozdrawiam, Sylwia :3