Rozdział 5.

*oczami Marco* 

- Marco! To chyba tu kogoś zastrzelono - powiedział powoli Mario, pokazując drzwi z numerem 6. 

- Tylko kogo? - jęknąłem. 

- Musimy tam wejść i to sprawdzić - powiedział Mario. 

- Podziwiam Cię za te opanowanie - powiedziałem. 

- Ha, to tylko tak na zewnątrz wygląda. W środku aż się we mnie buzuje - powiedział Mario. 

Otworzyłem powoli drzwi, mrużąc oczy. W środku był półmrok. Dwóch SS-manów stało nad nieszczęsnym nieboszczykiem. 

- Kto to? - zapytał Mario - kogo postrzeliliście, Elber? 

- A cóż ci tak głosik drży? Tak się przejmujesz losami tych patałachów? - złośliwie powiedział Elber. 

Z Elberem zbrodni dokonał Draxler. 

Wziąłem lampę naftową stojącą na stoliku i oświeciłem twarz postrzelonego. Boże... to nie mogła być prawda! Elber z Draxlerem zastrzelili Kubę! Krew mu ciekła ze skroni, musiał otrzymać strzał w bok głowy. Tak okrutnie pozbawili go życia, choć nie mieli najmniejszego prawa. 

Już było za późno na jakikolwiek ratunek, Kuba leżał martwy. 

- Co tak wzdychacie? Was to z SS powinni wyrzucić - powiedział Draxler - jesteście miękcy jak plastelina! 

- Lepiej uprzątnijcie gdzieś te zwłoki, a my idziemy swoją drogą - powiedział Elber. - Dać wam jakiś worek? 

- Zaraz Ciebie w worek wsadzimy i zakopiemy w lesie - pomyślałem z goryczą - aż mi wstyd, że jestem Niemcem! 

Draxler i Elber wyszli z sali, a my zostaliśmy sami. 

- Co my teraz zrobimy? - zapytałem, łzy mi stanęły w oczach. - Musimy chronić resztę! Bo wszystkich zastrzelą! Oni nie mają skrupułów! Hitler im tak namieszał w głowach, że...

- I jak my to powiemy Agacie? Ona się załamie - powiedział Mario. 

- Musimy zabrać Kubę i go godnie pochować - powiedziałem - może w nocy? Będzie bezpieczniej. 

- Weźmiemy go na Powązki - powiedział Mario.

Póki co, z bólem serca i to niemałym, ponieśliśmy naszego zmarłego kumpla do kostnicy będącej w tym samym budynku. 

- Musimy szybko go pochować - powiedział Mario - bo go jeszcze przerobią na mydło! Ilu ludzi już tak...

- Właśnie - powiedziałem - racja, stary! 

- Ja tu może zostanę... - powiedział Mario. - A ty... 

- Mam iść powiedzieć? - powiedziałem cicho. - Nie wiem, jak to zrobię... 

*** 

Siedzieliśmy bezczynnie, słuchając tylko radia, potajemnej polskiej rozgłośni. Chociaż mogliśmy też niemieckich stacji słuchać, bo znaliśmy wszyscy ten język, ale jednak lepiej się czuliśmy używając i słuchając polskiego. 

- Ciekawe, co tam się dzieje - zabrała głos Ania. 
- Boże... - chlipnęła Agata, ocierając oczy chusteczką. 
Wyjrzałem przez okno, zauważyłem zmierzającego do naszej kamienicy Marco.
- Idzie Marco - powiedziałem. 
- Niech powie, że Kuba żyje! - jęknęła Agata. 
Podszedłem do drzwi frontowych, czekałem na naszego niemieckiego przyjaciela. Ale aż się przeraziłem, gdy zobaczyłem jego bladą i niewesołą twarz. 
- Co z Kubą? Wiesz coś? - zacząłem go wypytywać.
Marco nic nie powiedział, wszedł tylko do salonu ze spuszczoną głową, Agata spojrzała na niego błagalnie.
- Marco! Powiedz, że Kuba żyje! 
- Jakbym tak powiedział... to bym skłamał - powiedział szybko, drżącym głosem.
- CO?! - krzyknąłem. 
- Jak to? Kuba nie żyje?! - wykrzyknęła Agata. - Nie wierzę! Jak to?! Przecież... 
- Zastrzelili go, nim zdążyliśmy w ogóle... - zaczął Marco. 
- Wy Niemcy to jesteście podli jak nikt! - piekliła się Agata - a kto wie, czy ty tu nie przychodzisz tylko na przeszpiegi, i nie udajesz naszego przyjaciela?! Zaraz i nas zastrzelą wszystkich... zginiemy marnie jak Kuba - powiedziała, zalała się w końcu gorzkimi łzami. 
- Właśnie dlatego, że jestem waszym przyjacielem, chcę wam zaoferować jakąś lepszą kryjówkę - powiedział łagodnie Marco. 
- W której nas zagazujecie! To może podstęp z Twojej strony! - krzyknęła Agata, takiej wściekłej jeszcze nigdy jej nie widziałem. I tak załamanej. 
- Agatka, spokojnie - próbowała uspokoić ją Ewa - Marco nigdy by nam tego nie zrobił, jest zbyt rzetelnym i dobrym facetem, żeby się do tego posunąć. 
- Rozumiem - powiedział Marco - na jej miejscu zachowywałbym się całkiem podobnie. Dziś w nocy mamy zamiar pochować Kubę na Powązkach... 
- Muszę tam być - powiedziała Agata. - Marco, racja, trzeba go godnie pochować, zanim Ci SS-mani go... 
- Mario pilnuje - powiedział Marco. - Nie wiem, Agata, jak to zrobić... może uda się jakoś pod osłoną nocy... rozumiem, że chcesz być przy jego pochówku... 



__________________ 




Łapcie piąteczkę :3 

Pozdrawiam ; ******** .