Rozdział 6.

Agata nerwowo gryzła paznokcie, po czym zaczęła palić papierosa. Ja wziąłem łyk rumu. Marco wpatrywał się w podłogę. Atmosfera nie była najlepsza. 
- Też chciałbym pójść - powiedziałem powoli. - Kuba był moim przyjacielem. 
- W nocy pójdziemy - powiedział Marco - chociaż to też będzie niebezpieczne. 
- Tylko uważajcie na siebie - powiedziała Ewa, odpalając sobie papierosa - bo ja nie wiem, co zrobię, jeżeli...
- Postaram się ich chronić - powiedział Marco.
Jak dobrze, że on, Niemiec, był po naszej stronie. No i oczywiście Mario. 
Marco w końcu wyszedł od nas, obiecując wpaść po zmroku. Zatem wszyscy w napięciu czekaliśmy, paląc papierosy na uspokojenie, i pijąc ziołową herbatę, której dostarczył nam Marco. 
Nastała godzina 22. Ani śladu Marco. Zacząłem się denerwować.
- Gdzie on? - pytała Agata - ja chyba zwariuję! 
W końcu jednak usłyszałem pukanie do drzwi. To był Mario.
- Łukasz! Bierz Agatę i chodźcie! Marco już czeka w aucie - powiedział Mario. 
- Okej! Ulica czysta? - zapytałem.
- Czysta! Nie ma nikogo! Pośpieszcie się! - ponaglał Mario. 
Zawołałem Agatę, migiem pobiegliśmy na dół i wskoczyliśmy do służbowego auta chłopaków. Agata wyglądała na bardzo zdenerwowaną. Oczy miała przesiąknięte łzami, była bardzo blada, w jej oczach było widać wyraźną rozpacz. Rozumiałem ją, czułem się podobnie, straciłem przyjaciela, straciłem Kubę bezpowrotnie. 
- Jedziemy na Powązki - powiedział Marco, z trudem wymawiając "Powązki" . 
- Lepiej, jak się schowacie - powiedział Mario. 
Skuliliśmy się zgodnie z poleceniem Mario na tylnych siedzeniach. Oni dalej byli w swoich mundurach. 
Dojechaliśmy na cmentarz. Było cicho, jak makiem zasiał. Spojrzałem na uśpioną Warszawę. 
- Czy kiedyś ta wojna się skończy? - pomyślałem ze smutkiem - och, żeby chociaż moje dzieci doczekały się życia w wolnej Polsce, życia bez przemocy?! 
Mario i Marco zaczęli kopać prędko dół, ja im też pomogłem. Agata przykucnęła zmęczona, ukryła twarz w dłoniach. 
W końcu chłopaki dali znać, że wystarczy już kopania, i wyjęli ciało Kuby z auta. Agata po prostu wybuchła płaczem, mi też łzy stanęły w oczach. 
Po odmówieniu krótkiej, wspólnej modlitwy zaczęliśmy chować naszego zastrzelonego kompana. Po wszystkim, Marco usiadł za kierownicą i miał odwieźć nas do kamienicy. Po drodze minęliśmy uliczną strzelaninę, słyszałem krzyki bólu i rozpaczy. Współczułem wszystkim rodakom. 
W końcu dojechaliśmy pod naszą kamienicę, ostrożnie wyszliśmy. Mario i Marco szli pierwsi. Ale zaraz znów odczuliśmy niemały przestrach. Z kamienicy słychać było głośne krzyki - po chwili się okazało, że z mojego mieszkania... 








___________________ 






Napisałam :> 
Nie jest jak dla mnie zbyt fascynujący, ale mam nadzieję, że dla Was przypadł do gustu.
Oceniajcie :> 
Czytasz = komentujesz! Pamiętaj! Dziękuję :* 


Pozdrawiam :*