Rozdział 3.

I tak zlatywały dni - aż nagle znów Polacy dostali kolejny powód do niepokoju. 17 września 1939 - rosyjska armia wtargnęła na polskie ziemie. I wcale nie po to, żeby pomóc Polakom wyzwolić się od Hitlera i Niemców... 

Ewa nerwowo krążyła przy oknie, wypatrując przez nie co chwilę. Ja siedziałem tylko w fotelu i tępo patrzyłem się w podłogę. 

- Ruskie krążą po ulicach - powiedziała moja zaniepokojona małżonka. 

- Spokojnie - próbowałem ją uspokoić. 

Doszły nas słuchy, że podczas kampanii wrześniowej zginęły setki polskich żołnierzy. Rozstrzelano wielu polskich obywateli. 

U nas na Marszałkowskiej też wiele się działo. Strach nie opuszczał nawet na moment. 

Robert i Ania dalej u nas przebywali, zresztą, we czwórkę zawsze raźniej... 

Warszawa już znalazła się pod niemiecką okupacją. I nie było wiadomo, kiedy z niej wyjdzie... 

- Cholera! - usłyszeliśmy Roberta. - Lodówka już pusta. 

- Niedobrze - pokręciłem głową - i co teraz? Teraz, gdy Rosjanie tu jeszcze są, to już w ogóle strach wyjść na zewnątrz. 

- I tak mogą nas dorwać i zastrzelić, już pięć tysięcy Polaków rozstrzelano - powiedziała cichym głosem Ania, przysiadając się do nas. 

- Wczoraj uniwersytet zniszczyli, ten co stoi dwie dzielnice dalej - powiedział Robert. 

- Wiemy - mruknąłem - zaraz wszystko zniszczą. 

Nagle rozległo się stukanie do drzwi...

- Ratunku... - jęknęła Ewa. 

Powlokłem się otworzyć. Gdy spojrzałem przez wizjer, nieco się uspokoiłem. 

Przed drzwiami stał Reus! Zaskoczony byłem co niemiara. Towarzyszył mu Goetze... 

- Nie przyszliśmy Was zamordować - od razu powiedział cicho Goetze - przyszliśmy was podratować. 

- Macie tu trochę jedzenia - powiedział Marco i podał mi torbę z żywnością. - Nie radzę Wam nigdzie wychodzić. 

- Co się dzieje? - zapytałem. - Może wejdźcie, zanim ktoś zobaczy...

Wpuściłem ich do środka, Robert aż zadrżał, jak zobaczył dwie osoby w niemieckich mundurach. 

- Spokojnie - powiedział Reus - my wam krzywdy nie zrobimy, Robert! 

- Nie radzę Wam gdzieś się zapuszczać - powiedział Goetze - robią łapanki, kogo złapią, od razu zabijają albo wywożą do obozów pracy. 

- No i? Przecież tutaj w każdej chwili mogą wpaść i nas zgarnąć - powiedziała Ania. 

- Możliwe... - westchnął Reus i popatrzył smutno na Goetze. - Mario, musimy im jakoś pomóc! 

- Najchętniej wyrzuciłbym ten śmieszny mundur - syknął Mario - każą mi w nim ciągle łazić, pilnować, czy jakieś obce narodowości na ulicę nie wyszły, i w ogóle być okrutnym... poją mnie ciągle rumem, tłumaczą, że to dodaje odwagi... 

- A jak nie ma rumu, to każą pić denaturat! Macie pojęcie?! - zawołał Marco. - A najgorsze moje wspomnienie... kazali mi zastrzelić dwie młode dziewczynki, pochodzenia żydowskiego. 

- Przecież ostatecznie nie zrobiłeś tego - powiedział Mario. 

- No, udało się tym razem - powiedział Marco - ale potem zostałem zbluzgany w siedzibie, że jestem tchórz. Zwłaszcza ten Mueller, nie cierpię go. W ogóle nie wie, co to tolerancja, podobnie jak nasz Fuhrer! 

- Hitler to psychol - przyznał Mario - ale musimy go czcić. Jesteśmy zmuszani. 

- Słuchajcie - powiedział Marco - jak jeszcze gorzej się zrobi, to znajdziemy wam jakąś kryjówkę. 

- Obawiam się, że tylko w kanałach będzie bezpiecznie - westchnął Mario.

- W kanałach? Boże... - jęknęła Ewa. 

- Niestety - powiedział Marco - ale pomyślcie, dzięki temu możecie przeżyć, może niedługo ktoś z Hitlerem zrobi porządek? 

- Nosicie ciągle ze sobą te strzelby? - zapytałem, ponuro spoglądając na broń którą mieli ze sobą nasi niemieccy koledzy. Jedyni chyba ludzie, którzy nie dali sobie zrobić wody z mózgu. 

- Musimy! - powiedział Marco - staramy się jak najrzadziej ich używać. 

Nagle usłyszeliśmy przeraźliwe krzyki dochodzące z zewnątrz...

- Błagam! Niech to tylko moje złudzenie - jęknęła Ewa - to serio Agata tak krzyczy? 

Nagle usłyszeliśmy także wołania Kuby dochodzące z oddali... za chwilę też stukania do naszych drzwi...

Pobiegłem, to Agata stała zapłakana na progu. Nic nie mówiąc, wbiegła do naszego mieszkania, ja zaryglowałem drzwi i poszedłem za nią. Agata bardzo się przestraszyła, widząc dwóch facetów w szwabskich strojach. 

- Spokojnie - powiedział do niej Mario - nas się nie bój! 

- Co oni tu robią? - pytała Agata - tak normalnie rozmawiacie z Niemcami? 

- Oni nam pomagają - powiedział Robert. - Zobacz, jedzenie nam przynieśli, żebyśmy nie poumierali z głodu. 

- Co z Kubą? - zapytałem. 

- Zabrali go - szlochała blondynka - zabrali Kubę! 

____________________ 

Łapcie trójkę :3 

Mam nadzieję, że chociaż troszkę Wam się podoba. 

Czekam na komentarze! Nawet nie wiecie, jak one mnie motywują :3 

Pozdrawiam, Sylwia :***