Rozdział 15.

Byłem sam jak palec w egipskich ciemnościach, biegłem na oślep, byle dalej stąd. Przepełniony rozpaczą po stracie ukochanej Ewy, gubiłem łzy. Nie tylko łzy - traciłem też krew, nieustannie sączyła się z mojej postrzelonej ręki. 
Bałem się wołać o pomoc, żeby przypadkiem nie usłyszeli mnie hitlerowcy i nie dopadli mnie tu. 
Sam nie wiem, czemu tak bardzo chcę przeżyć - może to po prostu zwykły lęk przed śmiercią? Straciłem wszystkich, zostałem kompletnie sam, niby powinienem się załamać i bodajże sam popełnić samobójstwo! 
Ale biegnąc, zadałem sobie pytanie - czy Ewa i cała reszta chciałaby mojej samobójczej śmierci? 
Moje serce rozdziera ból po stracie żony i przyjaciół. Byli dla mnie wszystkim. Najpierw odszedł od nas Kuba, a potem... wszyscy pozostali. Zostałem sam, choć i mnie było naprawdę blisko do śmierci!
Dobiegłem do jakiejś szosy. Spostrzegłem w ciemnościach jakieś auto.
- O nie! To pewnie karetka gestapo - pomyślałem. - Wiać!
Jakiś człowiek wyszedł z tego pojazdu, zaczął się rozglądać. Był sam. Patrzył w moim kierunku...
- Łukasz! Czy to Ty? - usłyszałem... Marco. Tak, to był on! Przecież on wcześniej pobiegł do samochodu, tak jak mówił, i tylko dlatego przeżył. 
- Marco! Jak dobrze, że jesteś - zawołałem cicho i podbiegłem do niego. - Jesteś tu sam? 
- Tak - powiedział Marco. - Nie masz się czego teraz bać... ale gdzie reszta? 
- Nie żyją - powiedziałem łamiącym się głosem. 
- Jak to?! - Marco nie mógł w to uwierzyć. - Wszyscy?!
- Tak - powiedziałem. - Dorwali nas SS-mani.
- Trzeba Ci rękę opatrzyć - powiedział Marco. Wyciągnął z auta bandaże, zaczął owijać krwawiącą rękę.  - Mój Boże, nie wierzę! Mario też?!
- Tak - załkałem, nie mogłem dłużej powstrzymywać łez. - I Ewa, i Robert też. Mario jednak w ostatnich słowach kazał mi uciekać... 
- Dobrze powiedział - Marco też zaczął płakać. - Zginął, ale był z Wami do końca... Jak mogli go zastrzelić?! Mojego najlepszego przyjaciela... 
Przytuliliśmy się mocno, opłakując śmierć naszych bliskich. 
- Łukasz... wstyd mi, że jestem Niemcem - powiedział Marco. - Moi rodacy nie mają uczuć. 
- Przykro mi, ale muszę przyznać rację - powiedziałem. - Chociaż są wyjątki, na przykład Ty i Mario. 
- Mario to bohater - powiedział Marco - tylko żałuję z całego serca... że nie mogłem się z nim pożegnać... liczyłem, że go jeszcze zobaczę... 
- Rozumiem Cię doskonale - powiedziałem cicho. - Co teraz zrobimy, Marco? 
- Nie mam pojęcia, to wszystko jest takie skomplikowane - powiedział Marco. - Muszę Cię gdzieś schronić. Kiedy był Mario, wszystko było łatwiejsze... 
- Należałoby i jego, oraz Roberta i Ewę, jakoś godnie pochować - powiedziałem. - Ale to niebezpieczne teraz się tam zapuszczać. 
- Właśnie - pokiwał głową Marco. - Chodź do auta. 
Marco odpalił silnik, ruszyliśmy w drogę. 
- Łukasz, mam propozycję - powiedział Marco.
- Jaką? - zapytałem.
- Ucieknijmy stąd obaj - powiedział Marco. - Nie chcę dłużej być SS-manem, nie chcę nad nikim się znęcać ani nikogo zabijać. 
- Ale gdzie? Przecież wojna jest w całej Europie... co ja gadam! Na całym praktycznie świecie - powiedziałem. - Chociaż ucieczka byłaby dobrym pomysłem. W Warszawie nic mi nie zostało, straciłem wszystko, cały majątek. 
- Musi się znaleźć jakieś bezpieczne miejsce - powiedział Marco. - Tak bardzo chciałbym doczekać się normalnego życia. 
- W ogóle, gdzie teraz jedziemy? - zapytałem.
- Jak najdalej stąd - westchnął Marco. 
Rozważałem z moim przyjacielem różne kierunki ucieczki, gdy nagle obaj struchleliśmy. 
Usłyszeliśmy jakiś świst, dochodzący z nieba...
- Mój Boże! To bomby spadają - jęknął Marco. - No to już po nas. Nie ma się gdzie tu schronić, przyjacielu. 
- Nasz koniec nastał - jęknąłem. - Pamiętaj, zawsze Ci będę wdzięczny za wszystko, nawet po śmierci... 
Byłem dziwnie spokojny przed śmiercią - czułem, że spotkam Ewę i całą resztę. Znów wszyscy będziemy razem szczęśliwi i uśmiechnięci...
Nagle jedna bomba wylądowała tuż przed autem, w którym się znajdowaliśmy. Spowodowała, że auto przekoziołkowało, wszystko, co w nim było przygniotło mnie i mojego przyjaciela. Stało się to w niecałą minutę!
Poczułem, że się duszę. Marco również był przygnieciony i nie mógł się nijak ruszyć. Jednak poczułem, jak chwyta moją dłoń... 
- To na znak naszego braterstwa - wysapał - umrzemy z podanymi sobie rękami! 
- Zgoda - wysapałem resztkami sił. - Mój Boże... duszę się... 
Nagle kompletnie straciłem oddech, czarne płatki zaćmiły moje oczy... 


__________________ 



Łapcie 15-tkę :) To już ostatni. 
Postaram się jak najszybciej dodać epilog. 
Bardzo Was proszę o komentarze, kochane. Każdy kto przeczytał, niech zostawi po sobie pamiątkę... 
I każdy, kto jest stałym czytelnikiem tego bloga! 

Zapraszam na moje inne blogi 

Life is easier with eyes closed...

Take your hand and run away...  

Czytajcie, obserwujcie i KOMENTUJCIE!

Buziaki! Sylwia :* 

+ polecam fenomenalnego bloga z imaginami 

http://football-i-inne-imaginy.blogspot.com/ 

Naprawdę warto tam zajrzeć! Blog jest nieziemski!