Rozdział 2.

Ostatnie dni były koszmarem. W radiu powiedziano, że Niemcy okupili Warszawę. Bałem się wyjść z domu, podobnie jak Ewa. No i inni mieszkańcy kamienicy... 

- Łukasz! - zawołała Ewa. 

- Słucham, kochanie? 

- Nie ma już nic do jedzenia - powiedziała smutno. - Co teraz? 

- Cholera! - jęknąłem. - Musimy coś zdobyć! Mamy z głodu umrzeć? 

Nagle rozległo się pukanie do drzwi. 

- O nie! - jęknęła Ewa.

- Spokojnie, może to tylko Kuba - powiedziałem i pobiegłem do drzwi wyjściowych. Uff, nie byli to niemieccy żołnierze, ale to nie był też Kuba ani Agata. Przed drzwiami... stali Robert i jego narzeczona Anna, mieli walizki ze sobą. 

- Łukasz! - Robert rzucił mi się na szyję. - Błagam, możemy u Was pomieszkać? 

- Wysiedlili nas - powiedziała Ania. - Kazali nam się wynosić. Inaczej by nas rozstrzelili. 

- I tak już prawie by nas rozstrzelali - powiedział Robert - ale jeden z tych gestapowców był łaskawszy i powiedział że darują nam życie, jak się natychmiast wyniesiemy. 

- Moje pianino zgarnęli, pamiątkę po prababci - jęknęła Ania. 

- Chowajmy się! Ktoś tu idzie! - prawie wepchnąłem ich do mieszkania, i zamknąłem drzwi na klucz. 

Dobrze zrobiłem, bo usłyszałem, jak Niemcy stukają do drzwi naszych sąsiadów, państwa Kopeć. W końcu rozległ się dźwięk wyważanych drzwi... po paru chwilach krzyki i strzały oddawane z wiatrówki... 

- O nie! - szepnęła Ewa, tuląc się do mnie - zaraz tu też pewnie przyjdą! Już po nas!

- Oby do Kuby i Agaty nie poszli - jęknąłem. 

We czwórkę się wszyscy objęliśmy, drżąc ze strachu. Usłyszeliśmy zaraz krzyk, należał on do córki państwa Kopeć, Heleny. Przez okno zaraz zauważyłem, że siłą ją chcą zabrać do ich samochodu. No tak, pewnie jej rodziców zastrzelili, a ją chcą zabrać... Boże... 

Na szczęście nas nie odwiedzili.

- To była boska interwencja - powiedział Robert.

- Macie coś do jedzenia? - zapytałem - u nas wszystko się skończyło!

- U nas też - westchnęła Ania. 

- Niebezpiecznie jednak teraz wychodzić, podobno łapanki robią - powiedziała Ewa. 

- Ale musimy coś zdobyć! - jęknął Robert. - Na szczęście, pieniędzy mi nie zabrali. 

- To co, Robert? - zapytałem - idziemy? 

- Cóż... może nas nie zastrzelą - westchnął. 

- To my tu mamy siedzieć i umierać z niepokoju? - zapytała moja żona. 

- Was nie będziemy narażać - powiedział Robert. 

Pocałowałem moją ukochaną w policzek i wyszedłem razem z moim przyjacielem. Serce waliło mi jak oszalałe. 

Na szczęście bomby już nie fruwały nad stolicą, ale pełno było Niemców na ulicach. Poszliśmy do sklepu zdobyć chociażby chleb... ale wszystko było wymiecione z półek. Co teraz? 

Szliśmy dalej ulicami, kombinując, jakby tu coś zdobyć do jedzenia, aż podbiegło do nas dwóch Niemców. Kogoś mi oni przypominali... 

- Na ziemię! - krzyknął jeden z nich. Teraz mi się przypomniało, co to był za typ - Bastian Schweinsteiger! Ale skąd ja go znałem?! A jego towarzysz... Thomas Mueller. 

Przerażeni padliśmy na ziemię. 

- Zgarniamy ich, wiesz gdzie? - usłyszałem Muellera. 

- A po co?! To zdaje się Polacy, a nie Żydzi - powiedział Schweinsteiger i spojrzał na nas bardzo wrogo. - Pod ścianę! 

- Darujcie nam życie... - odważył odezwać się Robert. 

- Już! - ryknął Mueller. 

- To koniec -pomyślałem ze łzami w oczach. - Nawet nie mogę pożegnać się z Ewką! 

- Ej! Czekajcie! - usłyszeliśmy. 

- O co chodzi, Reus? - odparł Mueller.

- Nie zabijajcie ich - powiedział - nikt nie kazał mordować wszystkich po kolei. 

- Ale to Polacy - powiedział Mueller. 

- I co z tego?! Puśćcie ich! 

- Niech będzie i tak - powiedział pogardliwie Schweinsteiger. - Mueller, wracamy. 

Dwóch niedoszłych zabójców naszych osób odeszło. Odwróciliśmy się z Lewym i ujrzeliśmy... Reusa, który miał na sobie szwabski mundur. Jednak nie patrzył na nas z wrogością... 

- Marco! Życie nam uratowałeś - powiedział Lewy. 

Marco podszedł do nas bliżej, aż się lekko przestraszyłem...

- Spokojnie, Łukasz - wyszeptał - ja was nie zastrzelę. Ale po co wyszliście? 

- Jedzenia szukamy - powiedziałem. 

- Poczekajcie tu chwilę - powiedział Marco, poszedł do jakiegoś budynku, zdaje się, siedziby niemieckich żołnierzy i innych. 

Po chwili wyszedł, trzymając w ręku pękatą torbę, i rozglądając się uważnie wokół. Gdy wypatrzył, że nikt go nie obserwuje, podbiegł prędko do nas i wcisnął nam tę torbę. Było w niej sporo jedzenia. 

- Bierzcie to i zmykajcie - powiedział - i uważajcie, żeby wam ktoś tego nie zabrał! Ja nic nie mam do Polaków ani Żydów, nie chciałem żeby wybuchła wojna, ale niestety, wszystkich nie wykarmię. Ale wy, możecie na mnie liczyć. 

- Dzięki - powiedziałem. - Robert, idziemy. 

Pobiegliśmy z Robertem do domu, nasze ukochane z niecierpliwością czekały. Odetchnęły z ulgą, gdy zobaczyły nas całych i zdrowych. 

- I macie jedzenie - powiedziała Ewa - jakim cudem, Łukasz?! 

- Reus nam pomógł - powiedziałem - wyrwał nas śmierci. 

- Co to się porobiło - pokręciła z niedowierzaniem głową Ania. - W radiu mówili, że dla Żydów mają zamiar zrobić getta! A co, jeżeli dla Polaków także? 

- I może wywiozą nas wszystkich na stracenie - powiedziała z lękiem Ewa. 

- Wtedy uciekniemy - powiedział Robert. - Marco powiedział, że możemy na niego liczyć. 

- A jeśli to spisek? - zapytała Ania. 

Nie ogarniałem dalej sytuacji. Wszystko to było takie bardzo dziwne, nie mogłem uwierzyć w to, co się dzieje obecnie. 

Rozpakowaliśmy co dał nam Reus, i wszyscy się posililiśmy, wszyscy bowiem byliśmy bardzo głodni. 

______________________ 

No i mamy już dwójkę :3 

Liczę na komentarze i szczere opinie na temat opowiadania.

Nie wiem, czy nie usunąć tego bloga, bo jakieś bezsensowne mi się wydaje te opowiadanie... ;/ 

Zobaczymy. Piszcie, co myślicie, przyjmę także krytykę :3 

Pozdrawiam, Sylwia ;)