Rozdział 4.

- Nie! To nie może być prawda! - zawołałem - a co, jak oni go zamordują lub wyślą Bóg wie gdzie?! 
- Zróbcie coś - zapłakana Agata zwróciła się do Niemców. - Nie mogę stracić Kuby, on jest dla mnie wszystkim! 
- Spokojnie - powiedział Mario, starając się uspokoić wszystkich, ale i na jego twarzy ukazał się przestrach... - Marco, musimy się śpieszyć! Zobaczymy, co da się zrobić! 
- Racja, idziemy - powiedział Marco i poderwał się z kanapy. - Jeszcze do Was zalecimy, jakby co! 
- Okej - powiedział Robert.
- Módlcie się, aby Kuba żył... - powiedziała Agata drżącym głosem, a Ewa przyniosła jej filiżankę herbaty na uspokojenie. 
- Jak dobrze, że Reus i Goetze są po naszej stronie - powiedziała Ania. 
- Niech ta wojna się już skończy! Jeszcze jak Rosjanie postanowili nas dobić... - jęknęła Ewa - Polacy powinni zorganizować jakieś powstanie, czy coś! 
- Cały rząd wyemigrował z Warszawy - powiedział Robert - jeszcze ładnych kilka lat tak spędzimy, jak dzisiejszy dzień. Chyba że Opatrzność się zlituje nad nami, czy jakiś cud się wydarzy. 
- Cud nad Wisłą... - uzupełniła Agata. - Ach, żeby było powstanie, sama bym chętnie wzięła udział! Zastrzeliłabym wszystkich tych SS-manów! 
- Oprócz Mario i Marco - powiedział Robert - jak wiesz, oni... 
- No tak, oprócz nich - powiedziała Agata - błagam, niech oddadzą mi Kubę całego i zdrowego!  Jak on umrze, to i ja umrę! 




*Oczami Marco* 



Popędziłem z moim przyjacielem, ale karetka gestapo już odjechała do siedziby. Ruszyliśmy zatem "z buta" . 
Przed drzwiami stało kilku naszych rodaków oraz... sam Hitler, który zapewne przyjechał skontrolować sytuację. 
- Patrz! Sam Fuhrer - szepnął do mnie Mario.
- Weź daj spokój - syknąłem - po co on tu?! 
Chcieliśmy wejść od razu do środka, ale Fuhrer nas powstrzymał. 
- Ej, gdzie już uciekacie! - wypalił. 
- Fuhrer przyjechał, nie widzicie? - powiedział wyraźnie ucieszony Schweinsteiger. Hitler był jego niesamowitym idolem. Dla mnie i Mario natomiast był zerem, pustym człowiekiem bez uczuć, ale nie mogliśmy tego powiedzieć głośno. 
- Coście tacy wystraszeni? - powiedział Lahm - łyknijcie sobie! - i wcisnął nam do ręki butelkę denaturatu. 
- Przecież to denaturat! Nie będziemy tego pić! - skrzywił się Mario.
- Goetze, nie bądź lalunia, tylko pij! - naciskał Mueller. 
- Kto Was w ogóle dopuścił tutaj, jak takie baby z was - powiedział Hitler - zobaczcie, Mueller i Schweinsteiger, to są goście! Nic ich nie jest w stanie przerazić! 
- Mein Fuhrer - odezwałem się - ta wojna pochłania setki ofiar! 
- Żydzi to nie ludzie - powiedział - ich wytępimy do cna, już się budują obozy w Auschwitz, zagazujemy tych chciwych prostaków! 
- A co z Polakami? - powiedział Mario - Mein Fuhrer, przecież nie można...
- My wszystko możemy - powiedział Hitler - my jesteśmy Niemcy, naród najwyższy, macie może inne zdanie? 
- My takich od razu... - Mueller poklepał strzelbę. 
Oni byli po prostu bezczelni. Pragnąłem, żeby ta wojna już się skończyła, aby Niemcy i Polacy byli braterskim narodem, a nie walczącym ze sobą. 
- Kiedy defilada, Mein Fuhrer? - zapytał Lahm. 
- Jak tylko wszystko zdobędziemy... - powiedział Hitler - to dopiero początek, panie Lahm! - i zaśmiał się złowieszczo. 
- Idziemy łapankę robić! - powiedział Mueller. - Goetze, Reus, idziecie z nami! 
- Prawidłowo, Mueller - powiedział Fuhrer. 
- My coś mamy do załatwienia - powiedziałem i pociągnąłem Mario za rękę do wejścia. 
Udało się. Biegliśmy korytarzem, do sal, gdzie brano schwytanych i ich najczęściej rozstrzeliwano. Chcieliśmy sprawdzić, czy aby tam Kuby nie ma. 
- Boże... - szepnął Mario - to potworne miejsce! 
Nagle usłyszeliśmy strzał. Z pistoletu. Dobiegał z jednej z tych sal. 
- Mario! Oby to tylko nie był Kuba - jęknąłem. - Aż boję się wejść na tę salę... 





______________



Mam nadzieję, że się Wam podoba. 

Czytasz - komentujesz! Następny rozdział dodam, gdy będzie 16-17 komentarzy :> 

Pozdrawiam ciepło, Sylwia :*